fol. 406 r

De Gruningensibus

Spectabilis vir maior mi metuende: Casus, quem mihi pridie, dum vobiscum [adveni], michi proposuistis [...]. [Reli]giosus diocesis nostre Spirensis pluresiii tum theologie tum utriusque iuris doctores habuit. Adiuratus est iste, si sane est quidam presbyter. Parrochius obtinuit indultum adiuratum, ut possit in diocese celebrare. Cum tamen expressa prohibitione audiend[i] [...] confessionis et absolvendi hic presbyter suspensa hac prohibitione factus est adiutor in diocesis eiusdem curata. Plurimos audiv[it] [...] confitentes et absolvit tandem. Quapropter est sacderdotem hunc auctoritatem absolvendi iurisdictionis clavem non habuisse [...].

Queratur, an illi, qui simplici corde absque fraude et dolo de conscientia pro verbo sacerdotis hinc perag[unt] [...] sacerdoti confessio sit testanturxi absoluta vel non.

Ut caritatis nominis gratia [serviunt], [sic] theologie gratia serviunt, qui sanctissime sunt conscientie, ad instar pharisei, qui hominibus claudunt regnum coelorum et nec intrant nec introeuntes introire permittuntur dicentes: „Quos propter dare, qui minus habent?“ Et in foro conscientia, dum urget dubium, taceat. Via est amplectenda et illis omnibus non obstante. Ergo dicerem, quod illi, qui sine fraude et dolo huic sacerdoti [confitentur], propterquo de conscientia et conniventia proprii sacerdotis, quam putabant habere auctoritatem confessionis, tuti sint apud deum. Et consecrati sint absolutione non virtute confessoris, quam videlicet habeat dare, si vi fidei secum [sint], sicut dicendum de baptismo [et] de baptizatoxvi debitum [est]. Etiam est amplectandus de presbytero non baptizatus. Ad hoc facit capitulum Andrea ij de electione in glossa super verbo de rapto, ubi dicit de communio[ne], quod valet pentitentia a tale confessore prohibita recepta, qui ab omnibus pro prelato habebatur. Et veniam meretur, qui ab eo penitentiam recepit, quia ignoravit debitum. Vanum tamen communio adicit. Credimus, quod si [id] sciat ex post confitens antequam moriatur, debet adire suum sacerdotem et ab eo absolvetur, si postea subvergit. Vel potest dici, quod vere absolvitur, quamdiu tolleratur a superiore. Quod notat glossa in Clementina dudum de sepulturis super verbo auditori in extinctata, ubi dicit Johannes de Imula, quod tales, [postquam] confessi [sunt], item absoluti [sunt] non ex vitiis, sed propter fidem sacrum. Idem pauca et generalia facit ad hoc optimo ista vulgata lege Barbarius ff de officio presidis faciant non in c ad probandum de re iudicata facit § unum manus vij et in multis aliis locis, ex quibus omnibus elucescit, quod communis error facit valere gesta, que aliis non valerent. 

Et ad articulum, qui dicit: Nemo dat, quod non habere bene est. Nec iste dat absolutionem, sed virtute fidei sacri consequitur. Ad absolutionem dicendum debetur, quod, cum aeger de periculo conscientie taceat, [ea] via est amplectenda. Sed (Si?) tacitus est non propter[ea], quod inficiendi et aggregendi taceat, via debet amplecti. Sed in factis et pactis benignior et mitior, via debet amplecti huiusmodi ut notatur. Pavor in regula constituta de re iuris facit dubia, que possunt referre ad peccatum et non [ad] penitentiam. Debetur super iurisprudentia, ut evitetur peccatum. Quare, si dicti confitentes ante confessionem habuissent dubium de auctoritate confessoris benedictionis, viam eligere debebitur et suo sacerdoti confiteri. Sed dum postfactum dubium superaverit debent peccata dicta absolutionem, quam non parochia predicta habet. Sub vestra benigna correctione. Spire, Vigilia conceptionis Marie 1485.